Μέρες τώρα μονοπωλεί στα δελτία ειδήσεων το περίφημο σκάνδαλο Siemens.
Η υπόθεση Siemens είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου, η σταγόνα στο ωκεανό.
Η εταιρία Siemens έχει χρηματίσει ελληνικά πολιτικά κόμματα και ορθά μπορεί να αναρωτηθεί κανείς αν είναι η Siemens η μόνη εταιρία που προσέφυγε σε αυτές τις μεθόδους.
Η υπόθεση Siemens προέκυψε όταν επρόκειτο να αναλάβει η Ελλάδα τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έτσι την ίδια στιγμή που υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς δικαιολογημένα περνάει από τα μυαλά των ελλήνων πολιτών- φορολογουμένων-, ότι θέμα της διαφθοράς στην καθημερινότητα των πολιτών είναι ένα μείζον θέμα που καθορίζει την ποιότητα και άμεσα επηρεάζει και το κόστος της ζωής των πολιτών.
Η διαφθορά εκδηλώνεται σε πολλά επίπεδα στη ζωή των πολιτών μας.
Ξεκινώντας από το φακελάκι και τελειώνοντας στην πολιτική διαφθορά, στο ρουσφέτι, που είναι και η πιο σοβαρή μορφή της διαφθοράς
.
Οι άνθρωποι καθημερινά συναντούν την διαφθορά σε πολλές μορφές και πολλά επίπεδα, στις δουλειές, στις εφορίες, στην αστυνομία, στα δικαστήρια, στα νοσοκομεία, στην πολεοδομία. Άλλοτε την διακρίνουν άμεσα και καθαρά, άλλοτε δεν την διακρίνουν, όμως πάντοτε την μυρίζουν, διότι η διαφθορά και η αλλοτρίωση έχουν μια χαρακτηριστική οσμή.
Η πολιτεία πρέπει να θεσπίσει θεσμό κατά της διαφθοράς, όπου θα μπορεί να απευθύνεται ο πολίτης επώνυμα, αλλά και ανώνυμα, χωρίς να βάζει τον εαυτό του σε κίνδυνο ή περιπέτεια. Ο θεσμός κατά της διαφθοράς θα συνεργάζεται με εισαγγελείς και αν η περίπτωση θα αφορά πολιτικά πρόσωπα, τότε με την Προεδρία της Βουλής. Η Προεδρία της Βουλής θα έχει δικαίωμα να αφαιρεί (θέτει σε διαθεσιμότητα) το πολιτικό πρόσωπο που αφορά υπόθεση, έως ότου ολοκληρωθεί η έρευνα. Σε καμία περίπτωση δε θα ισχύει Βουλευτική ασυλία και οι παραβάσεις δεν θα παραγράφονται. Η κατάχρηση δημοσίου χρήματος πρέπει να θεωρείται ένα εκ των μεγαλύτερων εγκλημάτων. Η τιμωρία πρέπει να είναι αυστηρή και παραδειγματική.
Άλλη λύση είναι οι πολιτικοί να μην έχουν επαφή με επιχειρήσεις. Πρέπει το κράτος να απεμπλακεί από οποιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα.
Έτσι η διαφθορά που σήμερα κυριαρχεί στην κοινωνία μας θα περιοριστεί ή ακόμη και θα εκμηδενιστεί.
Ως τότε θα είμαστε αναγκασμένοι να προσφεύγουμε σε μεθόδους που ενισχύουν την διαφθορά, σε μεθόδους όπως η δωροδοκία, φοροδιαφυγή ή εξαπάτηση αρχών.
Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η διαφθορά ξεκινάει από την αρχαιότητα. Και για αυτό οι αρχαίοι φρόντιζαν να λαμβάνουν μέτρα κατά της διαφθοράς. Είναι σε όλους γνωστό, ότι στην αρχαία Αθηναϊκοί Δημοκρατία οι πολιτικοί δεν κατείχαν ιδιοκτησιακούς τίτλους. Όταν οι πολίτες ήθελαν να πολιτευτούν, για να προσφέρουν τις δυνάμεις και τις γνώσεις τους για το κοινό όφελος, παρέδιδαν την περιουσία τους στο Δήμο.
Και όταν τελείωναν την πολιτική τους θητεία του την επέστρεφαν. Έτσι υπήρχε κάποια σχετική διασφάλιση, ότι δεν θα υπάρχει εύκολα η κατάχρηση των χρημάτων του Δήμου και των πολιτών.
Από τότε τα πράγματα άλλαξαν. Η ανθρωπότητα άλλαξε. Η κλοπή έχει ενίοτε μετατραπεί σε προμήθεια και η απληστία από θανάσιμο αμάρτημα έγινε αρετή.
Η ανθρωπότητα πέρασε την περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και του Βυζαντίού, όπου η διακυβέρνηση της πολιτείας και της Εκκλησίας δεν ήταν και τόσο διαφανή.
Όμως η περίοδος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ανέπτυξε στους βαλκανικούς λαούς αντανακλαστικά που μπορούμε να τα δούμε ως σήμερα. Δηλαδή ότι άλλο το κράτος και άλλο εμείς οι πολίτες. Το κράτος είναι μια καταπιεστική και φοροεισπρακτική οντότητα- μηχανή, που κυνηγάει τους πολίτες. Δεν προσφέρει τίποτα, ταλαιπωρεί τον ήδη ταλαιπωρημένο λαό. Άλλες φορές με γραφειοκρατία, άλλες φορές με πολυνομία που εφαρμόζεται κατά περίπτωση.
Σε αυτό οι πολίτες προσπαθούν να «ξεφεύγουν» και το κυριότερο, κλέβουν το κράτος όταν μπορούν, διότι αισθάνονται ότι έχουν προηγουμένως υποστεί κλοπή.
Το πιο σοβαρό είναι ότι οι πολίτες αν και ισχυρίζονται ότι είναι πατριώτες δεν αισθάνονται έμπρακτα μέρος του κράτους.
Δεν αισθάνονται ότι η κρατική περιουσία είναι η περιουσία τους. Που πρέπει να διαχειριστούν και να διαφυλάξουν.
Δεν νιώθουν ότι όταν κάποιος καταστρέφει ή κλέβει την δημόσια περιουσία ότι τους κλέβει.
Δεν αισθάνονται άσχημα όταν ένας βάνδαλος ή οπαδός μιας ομάδας ή πολιτικού (αναρχικού) ρεύματος καταστρέφει τις βιτρίνες, τηλεφωνικούς θαλάμους ή τα Πανεπιστήμια.
Έτσι όλοι αδιαφορούν για την κοινή περιουσία. Την ρημάζουν παντού και πάντα.
Δυστυχώς είναι πολλοί λίγοι πολιτικοί στην Ελλάδα έχουν βγει να καταγγείλουν ή να προτείνουν μέτρα κατά της διαφθοράς. Και όσοι το κάνουν το κάνουν επιφανειακά
Η διαφθορά είναι η σημαία κομμάτων κατά την προεκλογική εκστρατεία. Την επομένη των εκλογών όταν οι πολιτικοί παίρνουν τις καρέκλες ξεχνάνε ότι έχουν υποσχεθεί. Η τελευταία κυβέρνηση εκλέχθηκε για να πραγματοποιήσει την κάθαρση.
Αντί αυτού το πρόβλημα συνεχίζει να μεγαλώνει και να διευρύνεται όλο και σε πιο χαμηλότερα κλιμάκια.
Η ίδιοι οι πολιτικοί δυστυχώς είναι η μικρογραφία της κοινωνίας μας. Δεν επιλέγονται πλέων βάση των ικανοτήτων τους ή των αρετών τους, αλλά αποκλειστικά από κριτήρια όπως η αναγνωρισιμότητα, συμπάθεια και η προσήλωση τους στο κόμμα και στον αρχηγό.
Και αν και οι ίδιοι συχνά προέρχονται από το λαό και συχνότερα από αριστερές οικογένειες και ξεχνάνε πολύ γρήγορα την ταπεινή καταγωγή τους.
Η χλιδή και η πολυτέλεια τους έλκει. Όμως η χλιδή και η πολυτέλεια κοστίζουν.
Και τι να πρωτοπληρώσουν οι πολιτικοί με την βουλευτική τους αποζημίωση.
Οι πολιτικοί τρώνε προκλητικά σε ακριβά εστιατόρια τις ψαρούκλες του λαού, τις σφυρίδες.
Όμως θέλουνε όλοι οι πολιτικοί να είναι διεφθαρμένοι ή το ίδιο το σύστημα τους ωθεί στην διαφθορά? Η απάντηση είναι καθαρή και ξεκάθαρη. Είναι όλο το σύστημα τόσο διεφθαρμένο που δεν μπορεί ένας βουλευτάκος να κάνει τίποτα.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες ζήσαμε το προηγούμενο αιώνα το περίφημο σκάνδαλο Watergate και αργότερα και το Iran gate και σχετικά πρόσφατα την Clinton- gate.
Εκεί είδαμε παραπομπή του Κλίντον και την παραίτηση του πρόεδρου Νίξον.
Στην Ελλάδα ποτέ κανείς δεν παραιτείται. Ακόμη και η ίδια η αναισθησία των πολιτικών μας είναι τρανή απόδειξη της διαφθοράς τους.
Η Δημοκρατία μας έχει υποστεί ένα βαρύ πλήγμα στις ίδιες της βάσεις της. Η ποιότητα της δημοκρατίας μας είναι χαμηλότερη παρά ποτέ.
Όμως πρέπει να αλλάξουνε τα πράγματα, δεν μπορεί να συνεχίσει ο κατήφορος.
Πρέπει η νέα γενιά να πιέσει το πολιτικό κατεστημένο να προχωρήσει σε αλλαγές, σε τομές.
Ο Πρωθυπουργός και οι αρχηγοί πολιτικών κομμάτων της αντιπολίτευσης έχουν την ευθύνη και οφείλουν να πάρουν τολμηρές και ριζικές αποφάσεις για να πατάξουν την διαφθορά σε όλα τα επίπεδα.
Οι λύσεις υπάρχουν. Το αρχικό ζητούμενο είναι να χτυπηθεί η διαφθορά στην ρίζα. Δηλαδή στο πολιτισμό. Τα παιδιά πρέπει από το σχολείο να εκπαιδεύονται να είναι σωστοί πολίτες. Μετά από το ίδιο το σπίτι, πρέπει να μαθαίνουν να είναι τίμιοι.
Στην πολιτεία θα μπορούμε να εφαρμόσουμε το περίφημο σκανδιναβικό μοντέλο όπου η διαφθορά αγγίζει μηδενικά επίπεδα. Πρέπει οι νόμοι να εφαρμόζονται στην τιμωρία της διαφθοράς. Υπάρχει σχετικός προβληματισμός το αν η σημερινή φορολογική κατάσταση καθώς και μισθολογικό επίπεδο είναι η αιτίες που οδηγούν τους πολίτες στην διαφθορά.
Στην πολιτική επίσης πρέπει επιτέλους να απαλλαχθούμε από πελατειακή νοοτροπία του βουλευτή με τους ψηφοφόρους. Να καταργηθεί η μονιμότητα, ώστε οι πολιτικοί (βουλευτές, υπουργοί, και δήμαρχοι) να απαλλαχτούν από αυτό το τόσο μεγάλο πρόβλημα του ρουσφετιού του διορισμού.
Η κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο να γίνει με βαθμιαία σε ένα διάστημα 5-10 χρόνων. Να κάνουμε δημόσιο διάλογο πάνω στο θέμα της διαφθοράς στην αστυνομία, δικαιοσύνη, υγεία, στις οικονομικές εφορίες, στην πολεοδομία κ.ο.κ.
Να θεσπιστεί η ανώνυμη καταγγελία, που θα δίνει στις αρχές το σήμα για περισσότερη έρευνα.
Δεν πρέπει να αδιαφορούμε και να αδρανούμε.
Όμως πρέπει να ξεκινήσουμε όλοι μας από το ατομικό μας επίπεδο. Πρέπει να σταματήσουμε να δίνουμε φακελάκια στους γιατρούς, οι οποίοι με την σειρά τους πρέπει να αμείβονται αξιοπρεπώς και να έχουν αξιοπρεπής ώρες εργασία. Το ίδιο και όσοι εμπλέκονται στην δικαιοσύνη και τα οικονομικά.
Πρέπει οι εισαγγελείς να κάνουν ελεύθερα και κατά συνείδηση την δουλειά τους. Όταν εντοπίζουν καταγγελίες από τους πολίτες για διαφθορά να προσφεύγουν με ακεραιότητα στις παραπομπές. Δεν νοείται σήμερα να υπάρχει πολιτικό άσυλο σε θέματα διαφθοράς
