Το ταξίδι στην Κέρκυρα είναι πραγματικά μία όμορφη υπόθεση.
Τώρα ειδικά που σχεδόν ολοκληρώθηκε η κατασκευή της Εγνατίας Οδού μπορεί να φτάσει κανείς στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας σε 4-5 ώρες (από Θεσσαλονίκη).
Οι περισσότεροι από μας έχουν επισκεφτεί την όμορφη πόλη της Κέρκυρας και όσοι δεν έχουν πάει ακόμη, όλο και θα έχουνε δει κάποιες φωτογραφίες.
Έτσι και εγώ φέτος επισκέφτηκα την τόσο δια-φημισμένη πόλη της Κέρκυρας για να δω από κοντά τι είναι αυτό που συναρπάζει τόοοοσο κόσμο.
Ομολογώ πως έμεινα έκπληκτος. Η πόλη ένα πραγματικό στολίδι. Οι άνθρωποι φιλόξενοι, έτοιμοι να μας προσφέρουν τις συμβουλές τους ή και τις υπηρεσίες τους. Την ιστορία την νιώθεις παντού. Η ντόπια κουζίνα νόστιμη, όμως λόγω του Πάσχα δεν είχαμε την ευκαιρία να την δοκιμάσουμε όλη, αλλά πήραμε τουλάχιστόν μία γεύση. Τα σοκάκια και οι πλατείες της παλιάς πόλης πολύ όμορφα, με χαρακτηριστικές μπουγάδες και πολλά άλλα που θα μπορούσε κανείς να εξιστορήσει… Το άρθρο θα μπορούσε να τελειώσει εδώ, όμως μέσα στην πόλη της Κέρκυρας είδα και κάποια πράγματα που δεν την τιμούν και τόσο και που θα ήθελα λίγο να σταθώ σε αυτό. Όχι για να κριτικάρω, άλλα να επισημάνω με μια ματιά θετική, ώστε να μπορεί να αλλάξει κάτι προς αυτό.
Τι είδα λοιπόν..
Καταρχάς όλα ή σχεδόν όλα τα σπίτια ήταν άβαφα. Αυτό αρχικά ήταν αρκετά σοκαριστικό. Είχα την αίσθηση, ότι η Κέρκυρα είναι μέρος της πόλης της Αβάνας ή ότι κάπου το 50’ και εδώ σταμάτησε ο χρόνος.
Δεύτερο. Είδα καταπληκτικά μνημεία, όπως καταπλικτικά αρχοντικά και παλιές εκκλησίες που ήταν καταστρεμένα και όταν έκανα το λάθος και μπήκα σε μία εκκλησία να δω τι υπάρχει μέσα, αντίκρισα μια άθλια εικόνα με μπάζα και περιττώματα.
Ένα άλλο θέμα είναι ότι όπου σταθείς και βρεθείς μπορείς να αγοράσεις Κουμ Κουατ. Εντάξει όλοι θα πάρουμε!! Αλλά πόσα είναι τα μαγαζιά στην πόλη της Κέρκυρας που πουλάνε (όλοι πουλάνε το δικό τους!!??) Κουμ Κουατ;; Εγώ θα πω μια υπερβολή, αλλά θα πω ότι ήταν πιο πολλά από τους τουρίστες.
Τρία. Η απουσία υποδομών. Με επενδύσεις της προηγούμενης εικοσαετίας, με ξενοδοχειακές μονάδες που καταρρέουν και που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις παρακμιασμένες μονάδες της Πιερίας ή της Ασπροβάλτας δεν πάμε μπροστά.
Με ανύπαρκτη συγκοινωνία, που έχει ως αποτέλεσμα έντονο κυκλοφοριακό. Με δρόμους καρμανιόλες χωρίς φωτισμό, ειδικά στο νότιο τμήμα του νησιού.
Τέλος, η αισχροκέρδεια όπως πάντα πήγε σύννεφο. Ότι αρπάξουμε.. Και δεν μιλάμε μόνο για τον καφέ που κόστιζε 4-5 Ευρώ. Αυτό εξάλλου το συνηθίσαμε. Αλλά ότι θα κόστιζε το παιτώνι τις Άγιες μέρες του Πάσχα 40 Ευρώ τα 30 λεπτά, δηλαδή 80 Ευρώ την ώρα (χωρίς απόδειξη και ΦΠΑ) δεν το περίμενα! Και θα ήθελα πραγματικά να ξέρω τι στο καλό τρώει αυτό το άλογο. Ή μήπως του δίνουν τίποτα βρόμη με ρινίσματα χρυσού;;
Επίσης θα ήθελα να ξέρω πόσο θα έχει το παιτόνι τώρα που φύγανε όλοι από την Κέρκυρα;;
Έτσι αγαπητοί μου φίλοι κατάλαβα -για άλλη μια φορά- ότι η γνωστή μας νοοτροπία τις αρπαχτής ζει και βασιλεύει. Ότι οι μάγκες που διώχνουν τους τουρίστες υπάρχουν παντού, όπως και παντού υπάρχουν οι τίμιοι άνθρωποι που στο τέλος την πληρώνουν.
Λοιπόν όμορφη Κέρκυρα είσαι η Αβάνα της Μεσογείου και θέλεις δουλεία. Πολύ δουλειά. Έχεις τις δυνατότητες να γίνεις το κέντρο, αν όχι του κόσμου, τουλάχιστόν τις Μεσογείου. Αν παραδειγματιστείς από το Ναύπλιο ή την Μονεμβασιά.
Αν δεν δουλέψεις, σε βλέπω σε λίγα χρόνια στο περιθώριο, όπως συνέβη πριν από σένα με άλλες περιοχές. Ηδού η ευκαιρία σου λοιπόν. Ηδού η ευκαιρία των Κερκυραίων να αποφασίσουν για το μέλλον τους, ψηφίζοντας ικανούς ανθρώπους με γνώσεις και όραμα.
Πέμπτη 23 Απριλίου 2009
Για την γενιά μου
Του Γιάννη Μπουτάρη
Γεννήθηκα το 1942. Η γενιά μου είχε την τύχη να ζήσει, να γευτεί τα γεγονότα που διαμόρφωσαν το σημερινό κόσμο. Τον απόηχο του μεγάλου πολέμου και της ατομικής βόμβας, εμφύλιο πόλεμο, το γερμανικό θαύμα, τη σφυρηλάτηση του καπιταλισμού (Δ.Ν.Τ., Μπρέντον Γουντς, Παγκόσμια Τράπεζα), το θάνατο των αποικιών (Ντιέν Μπιέν Φου, Ινδία, Αλγέρι, σχηματισμός της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, Κογκό), το τέλος του Απαρτχάιντ και το μακρόσυρτο επιθανάτιο ρόγχο του ρατσισμού στις ΗΠΑ, που μόνο το 2008 σφραγίστηκε με την εκλογή ενός έγχρωμου προέδρου, σοσιαλισμό χωρίς προηγούμενο στις ευρωπαϊκές χώρες, κατάρρευση του κομμουνιστικού μπλοκ και μετάλλαξη του κομμουνιστικού κινήματος στην Κίνα, τον αχαλίνωτο και καταστροφικό θρίαμβο της ελεύθερης αγοράς, την τηλεόραση, το CNN, τα κινητά και το internet, την πενικιλίνη, τη χημειοθεραπεία και τις μεταμοσχεύσεις, το viagra και πόσα άλλα… H γενιά μου, η χώρα μου, παρακολουθούσε ή και συμμετείχε στα συμβαίνοντα, από τον Μπελογιάννη και την ΕΡΕ ως την παραμόρφωση των γιορτών του Πολυτεχνείου και τις εξόδους του σαββατοκύριακου, αργιών, εορτών κ.λπ. με ένα ενδιάμεσο υποχρεωτικά διάλειμμα στο γύψο. Πάσχιζε να βρει ένα βηματισμό για να ενταχθεί στους ρυθμούς αυτού του συστήματος που μας επέβαλαν και διαλέξαμε, την ένταξή μας στο δυτικό σύστημα. Σήμερα, μετά το τελευταίο ξέσπασμα μιας απογοητευμένης, οργισμένης και ίσως αποπροσανατολισμένης και κακοφορμισμένης νεολαίας, που θεωρεί ότι Κυριακές και εορτές δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε και να κάνουμε ταραχές, που προφανώς είχε αφορμή τη διεθνή οικονομική ύφεση, με σαφή όμως την αγωνία και το φόβο για το αύριο, πού βρισκόμαστε;Παρακολουθώ με μαζοχιστική διάθεση κυρίως τις εφημερίδες και αναπόφευκτα και την TV, φωνές από παντού κι από ανθρώπους σκεπτόμενους και μη, την απέχθειά τους και την περιγραφή για όσα συμβαίνουν και προτάσεις για το τι πρέπει να γίνει σε όλα τα θέματα. Στην αγορά, στα πανεπιστήμια, στη δημόσια διοίκηση, στην παραγωγή, πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή, στην εκκλησία, στα «εθνικά θέματα», στο περιβάλλον, στην κοινωνία μας γενικότερα. Και τα κόμματα; Αυτοί οι φυσικοί φορείς της εξουσίας; Αυτοί που ο κόσμος έταξε να δίνουν το ρυθμό και την πνοή στην κοινωνία μας; Το κόμμα της μεγάλης ακινησίας, το ΚΚΕ, έχει ξεπεράσει τα όρια της γραφικότητας και θυμίζει πτώμα με περίεργες μυρωδιές που κάθε πτώμα αποπνέει. Η αριστερά, ενωμένη ή μη ενωμένη, δεν ενδιαφέρει και πολύ, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αν ήμασταν σε λούνα παρκ ως το δωμάτιο της «μεγάλης απογοήτευσης», φαίνεται να χάνει, να κλωτσάει τις ευκαιρίες, να μη θέλει να κυβερνήσει, να αναλάβει τις ευθύνες. Ας μη σχολιάσω καλύτερα το ΛΑΟΣ, που θυμίζει γυψάδικο με τις εθνικοσοσιαλιστικές του αντιλήψεις και γαρνιτούρα ράσα. Τα άλλα δύο μεγάλα κόμματα όμως που αποφάσισαν να μοιράζονται την εξουσία; Αυτά που έχουν τη μεγάλη ευθύνη; Τι κι αν υπάρχουν φωνές μέσα και στα δύο αυτά μορφώματα εξουσίας που αντιδρούν; Ο Αβέρωφ είπε κάποτε ότι όποιος βγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος. Θα προσέθετα σαν μια παράλληλη σκέψη για τα κόμματα εξουσίας, μ’ όλο το σεβασμό, ότι τα νεογέννητα αρνιά τα σφάζουν κάθε χρόνο το Πάσχα. Τα κόμματα θυμίζουν το παιχνίδι με τις καρέκλες, αυτό που κάθε φορά που σταματάει η μουσική βγάζουν και μια καρέκλα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να προλάβουν να καθίσουν στις καρέκλες που μένουν.Τα κόμματα, όχι μόνο τα κόμματα εξουσίας, σκότωσαν την πολιτική. Και μαζί με την πολιτική σκότωσαν και την ελπίδα. Οι εκλεγμένοι ξέχασαν για ποιο λόγο μπαινοβγαίνουν στη Βουλή. Θεωρούν ότι μια από τις κύριες δουλειές τους είναι να στέλνουν ευχετήριες κάρτες. Η άλλη είναι να βγαίνουν βαρύγδουποι και περισπούδαστοι στα παράθυρα. Ανήγαγαν το περίφημο πολιτικό κόστος στον κύριο άξονα και λόγο ύπαρξής τους. Τα κόμματα και οι πολιτικοί σταμάτησαν εδώ και πολύ καιρό να παράγουν πολιτικά οράματα. Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι η πολιτική από την παραγωγή οράματος; Ακούμε, απ’ τα χείλη των ανθρώπων που ορίζουν εντέλει τη ζωή μας, «μέτρα για τη βελτίωση των συνθηκών», που στην πράξη αποδεικνύονται όλα μέτρα για τη διατήρηση του συστήματος, μέτρα που φοβούνται να αντιμετωπίσουν το αύριο, απλά τακτοποιούνε όπως όπως το χθες.Οι πετυχημένες προσπάθειες, τα οράματα των ανθρώπων να μας βάλουν στην Ε.Ε., να αλλάξουν τη δραχμή της ψωροκώσταινας και να μας δώσουν νομίσματα με αντίκρισμα, να βάλουν στο παιχνίδι τη μισή Ελλάδα που επίμονα κρατιόταν εκτός, και φαντάζομαι όλοι καταλαβαίνουν τι και ποιους εννοώ, έμειναν από καύσιμα. Γιατί το σύστημα θέλει ακινησία που δεν παράγει, το σύστημα τείνει στο απόλυτο μηδέν. Ανακατεύτηκα κάποια στιγμή με την πολιτική, αυστηρά και μόνο με την τοπική αυτοδιοίκηση. Ανακατεύτηκα με την πεποίθηση του think globally, act locally. Θεωρώ ότι η πολιτική είναι η ζωή αυτή καθαυτή, αυτό που μας κάνει ίσως να διαφέρουμε απ’ τον κόσμο της ζούγκλας. Θεώρησα χρέος μου να εμπλακώ σε άλλο επίπεδο στη δημόσια ζωή, πέρα από τις κινήσεις πολιτών και τις μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα οργανώσεις. Διαπίστωσα αυτό που διασθανόμουν. Όλοι που εμπλέκονται στη δημόσια ζωή με διάθεση προσφοράς, εντέλει αντιμετωπίζουν μια μαύρη τρύπα που ρουφάει τα πάντα, δεν επιβιώνει τίποτα.Σε δεύτερη σκέψη αισθάνθηκα ντροπή, μεγάλη, ατελείωτη και βασανιστική ντροπή. Για τη γενιά μου. Αυτή που είδε και γεύτηκε όλα αυτά που έγιναν στον κόσμο τα τελευταία πενήντα χρόνια και δεν κατάλαβε τίποτα. Ντροπή γιατί έχει ακόμη την αναιδή απαίτηση να βρίσκεται στη σκηνή και να προτείνει μέτρα. Γιατί δεν έχει επίγνωση ότι όλα αυτά τα πενήντα χρόνια όχι μόνο δεν κατάφερε να παρακολουθήσει ενσυνείδητα τα διεθνή συμβαίνοντα, αλλά θεωρεί αυταπόδεικτο ότι κάνει αυτό που πρέπει. Δεν αντιλαμβάνεται ότι τις μεγάλες ευκαιρίες τις έκαψε η ανικανότητά της να καταλάβει. Εντέλει ντροπή και θυμός μαζί. Ντροπή γι’ αυτά που έκανε και δεν έκανε η γενιά μου. Θυμός γιατί δεν φουσκώνει το μεγάλο κύμα που θα κάνει αυτή τη γενιά να πάρει τα βουνά, ν’ αφήσει τους νέους ανθρώπους που αγωνιούν όχι στο δρόμο με διακοπές, ούτε στις καταλήψεις στο πανεπιστήμιο. Αυτούς που δουλεύουν σιωπηλά και ονειρεύονται κάτι πιο απλό, πιο χειροπιαστό, πιο εφικτό. Αυτούς που αντιμετωπίζουν κάθε μέρα την απογοήτευση και δεν χάνουν την ελπίδα τους ότι κάτι μπορεί να γίνει. Αυτούς που στις δημοσκοπήσεις ψηφίζουν τον Κανένα.Ντροπή λοιπόν, θυμός και τώρα απελπισία, όχι απογοήτευση αλλά απελπισία. Η απογοήτευση μπορεί να είναι στιγμιαίο έγκλημα. Η απελπισία είναι θάνατος. Το κείμενο αυτό δεν είναι τεχνικό ούτε διεκδικεί κατάθεση προτάσεων ή λύσεων για όσα καλά ή κακά συμβαίνουν. Είναι απλά μια φωνή απελπισίας εναντίον της ακινησίας. Η γενιά μου δεν μπορεί να ελπίζει τίποτε πια. Τα ’κανε μούσκεμα. Ώρα λοιπόν να φεύγουμε. Αλλά πριν φύγουμε να κάνουμε μια έκκληση σ’ αυτούς τους ανθρώπους που ψηφίζουν Κανένα, σ’ αυτούς τους ανθρώπους που σκοτώνουν την ελπίδα με ελαφριά συνείδηση, σ’ αυτούς που μολύνουν τις λίμνες και τα ποτάμια, σ’ αυτούς που παρκάρουν στα πεζοδρόμια, σ’ αυτούς που συνωστίζονται στα εμπορικά κέντρα, σ’ αυτούς που λένε φταίνε οι άλλοι και προσπαθούν να κάνουν και τα παιδιά τους έτσι. Μην κάνετε αυτό που κάναμε εμείς. Βγάλτε από πάνω σας την ακινησία, πάρτε μόνο όσα καλά έγιναν απ’ τη γενιά μας, γιατί έγιναν και κάποια καλά, δικαιώστε αυτούς που προσπάθησαν. Βέβαια ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, και φυσικά το καλύτερο είναι αυτό που συμβαίνει και θα συμβεί! Ας μην το αφήσετε μόνο του.Το κείμενο αυτό είχε αφορμή ένα κείμενο του Ιωακείμ Γρυσπολάκη, Πρύτανη του Πολυτεχνείου Κρήτης, που δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ στις 16.12.09, και αυτή την ακλόνητη πεποίθησή μου ότι πρέπει οι τριαντάρηδες-σαραντάρηδες ν’ αποφασίσουν επιτέλους να συγκρουστούν. Γιατί δεν γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά.
http://www.drassi.gr/index.php?id=71&art_id=166
Γεννήθηκα το 1942. Η γενιά μου είχε την τύχη να ζήσει, να γευτεί τα γεγονότα που διαμόρφωσαν το σημερινό κόσμο. Τον απόηχο του μεγάλου πολέμου και της ατομικής βόμβας, εμφύλιο πόλεμο, το γερμανικό θαύμα, τη σφυρηλάτηση του καπιταλισμού (Δ.Ν.Τ., Μπρέντον Γουντς, Παγκόσμια Τράπεζα), το θάνατο των αποικιών (Ντιέν Μπιέν Φου, Ινδία, Αλγέρι, σχηματισμός της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, Κογκό), το τέλος του Απαρτχάιντ και το μακρόσυρτο επιθανάτιο ρόγχο του ρατσισμού στις ΗΠΑ, που μόνο το 2008 σφραγίστηκε με την εκλογή ενός έγχρωμου προέδρου, σοσιαλισμό χωρίς προηγούμενο στις ευρωπαϊκές χώρες, κατάρρευση του κομμουνιστικού μπλοκ και μετάλλαξη του κομμουνιστικού κινήματος στην Κίνα, τον αχαλίνωτο και καταστροφικό θρίαμβο της ελεύθερης αγοράς, την τηλεόραση, το CNN, τα κινητά και το internet, την πενικιλίνη, τη χημειοθεραπεία και τις μεταμοσχεύσεις, το viagra και πόσα άλλα… H γενιά μου, η χώρα μου, παρακολουθούσε ή και συμμετείχε στα συμβαίνοντα, από τον Μπελογιάννη και την ΕΡΕ ως την παραμόρφωση των γιορτών του Πολυτεχνείου και τις εξόδους του σαββατοκύριακου, αργιών, εορτών κ.λπ. με ένα ενδιάμεσο υποχρεωτικά διάλειμμα στο γύψο. Πάσχιζε να βρει ένα βηματισμό για να ενταχθεί στους ρυθμούς αυτού του συστήματος που μας επέβαλαν και διαλέξαμε, την ένταξή μας στο δυτικό σύστημα. Σήμερα, μετά το τελευταίο ξέσπασμα μιας απογοητευμένης, οργισμένης και ίσως αποπροσανατολισμένης και κακοφορμισμένης νεολαίας, που θεωρεί ότι Κυριακές και εορτές δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε και να κάνουμε ταραχές, που προφανώς είχε αφορμή τη διεθνή οικονομική ύφεση, με σαφή όμως την αγωνία και το φόβο για το αύριο, πού βρισκόμαστε;Παρακολουθώ με μαζοχιστική διάθεση κυρίως τις εφημερίδες και αναπόφευκτα και την TV, φωνές από παντού κι από ανθρώπους σκεπτόμενους και μη, την απέχθειά τους και την περιγραφή για όσα συμβαίνουν και προτάσεις για το τι πρέπει να γίνει σε όλα τα θέματα. Στην αγορά, στα πανεπιστήμια, στη δημόσια διοίκηση, στην παραγωγή, πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή, στην εκκλησία, στα «εθνικά θέματα», στο περιβάλλον, στην κοινωνία μας γενικότερα. Και τα κόμματα; Αυτοί οι φυσικοί φορείς της εξουσίας; Αυτοί που ο κόσμος έταξε να δίνουν το ρυθμό και την πνοή στην κοινωνία μας; Το κόμμα της μεγάλης ακινησίας, το ΚΚΕ, έχει ξεπεράσει τα όρια της γραφικότητας και θυμίζει πτώμα με περίεργες μυρωδιές που κάθε πτώμα αποπνέει. Η αριστερά, ενωμένη ή μη ενωμένη, δεν ενδιαφέρει και πολύ, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αν ήμασταν σε λούνα παρκ ως το δωμάτιο της «μεγάλης απογοήτευσης», φαίνεται να χάνει, να κλωτσάει τις ευκαιρίες, να μη θέλει να κυβερνήσει, να αναλάβει τις ευθύνες. Ας μη σχολιάσω καλύτερα το ΛΑΟΣ, που θυμίζει γυψάδικο με τις εθνικοσοσιαλιστικές του αντιλήψεις και γαρνιτούρα ράσα. Τα άλλα δύο μεγάλα κόμματα όμως που αποφάσισαν να μοιράζονται την εξουσία; Αυτά που έχουν τη μεγάλη ευθύνη; Τι κι αν υπάρχουν φωνές μέσα και στα δύο αυτά μορφώματα εξουσίας που αντιδρούν; Ο Αβέρωφ είπε κάποτε ότι όποιος βγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος. Θα προσέθετα σαν μια παράλληλη σκέψη για τα κόμματα εξουσίας, μ’ όλο το σεβασμό, ότι τα νεογέννητα αρνιά τα σφάζουν κάθε χρόνο το Πάσχα. Τα κόμματα θυμίζουν το παιχνίδι με τις καρέκλες, αυτό που κάθε φορά που σταματάει η μουσική βγάζουν και μια καρέκλα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να προλάβουν να καθίσουν στις καρέκλες που μένουν.Τα κόμματα, όχι μόνο τα κόμματα εξουσίας, σκότωσαν την πολιτική. Και μαζί με την πολιτική σκότωσαν και την ελπίδα. Οι εκλεγμένοι ξέχασαν για ποιο λόγο μπαινοβγαίνουν στη Βουλή. Θεωρούν ότι μια από τις κύριες δουλειές τους είναι να στέλνουν ευχετήριες κάρτες. Η άλλη είναι να βγαίνουν βαρύγδουποι και περισπούδαστοι στα παράθυρα. Ανήγαγαν το περίφημο πολιτικό κόστος στον κύριο άξονα και λόγο ύπαρξής τους. Τα κόμματα και οι πολιτικοί σταμάτησαν εδώ και πολύ καιρό να παράγουν πολιτικά οράματα. Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι η πολιτική από την παραγωγή οράματος; Ακούμε, απ’ τα χείλη των ανθρώπων που ορίζουν εντέλει τη ζωή μας, «μέτρα για τη βελτίωση των συνθηκών», που στην πράξη αποδεικνύονται όλα μέτρα για τη διατήρηση του συστήματος, μέτρα που φοβούνται να αντιμετωπίσουν το αύριο, απλά τακτοποιούνε όπως όπως το χθες.Οι πετυχημένες προσπάθειες, τα οράματα των ανθρώπων να μας βάλουν στην Ε.Ε., να αλλάξουν τη δραχμή της ψωροκώσταινας και να μας δώσουν νομίσματα με αντίκρισμα, να βάλουν στο παιχνίδι τη μισή Ελλάδα που επίμονα κρατιόταν εκτός, και φαντάζομαι όλοι καταλαβαίνουν τι και ποιους εννοώ, έμειναν από καύσιμα. Γιατί το σύστημα θέλει ακινησία που δεν παράγει, το σύστημα τείνει στο απόλυτο μηδέν. Ανακατεύτηκα κάποια στιγμή με την πολιτική, αυστηρά και μόνο με την τοπική αυτοδιοίκηση. Ανακατεύτηκα με την πεποίθηση του think globally, act locally. Θεωρώ ότι η πολιτική είναι η ζωή αυτή καθαυτή, αυτό που μας κάνει ίσως να διαφέρουμε απ’ τον κόσμο της ζούγκλας. Θεώρησα χρέος μου να εμπλακώ σε άλλο επίπεδο στη δημόσια ζωή, πέρα από τις κινήσεις πολιτών και τις μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα οργανώσεις. Διαπίστωσα αυτό που διασθανόμουν. Όλοι που εμπλέκονται στη δημόσια ζωή με διάθεση προσφοράς, εντέλει αντιμετωπίζουν μια μαύρη τρύπα που ρουφάει τα πάντα, δεν επιβιώνει τίποτα.Σε δεύτερη σκέψη αισθάνθηκα ντροπή, μεγάλη, ατελείωτη και βασανιστική ντροπή. Για τη γενιά μου. Αυτή που είδε και γεύτηκε όλα αυτά που έγιναν στον κόσμο τα τελευταία πενήντα χρόνια και δεν κατάλαβε τίποτα. Ντροπή γιατί έχει ακόμη την αναιδή απαίτηση να βρίσκεται στη σκηνή και να προτείνει μέτρα. Γιατί δεν έχει επίγνωση ότι όλα αυτά τα πενήντα χρόνια όχι μόνο δεν κατάφερε να παρακολουθήσει ενσυνείδητα τα διεθνή συμβαίνοντα, αλλά θεωρεί αυταπόδεικτο ότι κάνει αυτό που πρέπει. Δεν αντιλαμβάνεται ότι τις μεγάλες ευκαιρίες τις έκαψε η ανικανότητά της να καταλάβει. Εντέλει ντροπή και θυμός μαζί. Ντροπή γι’ αυτά που έκανε και δεν έκανε η γενιά μου. Θυμός γιατί δεν φουσκώνει το μεγάλο κύμα που θα κάνει αυτή τη γενιά να πάρει τα βουνά, ν’ αφήσει τους νέους ανθρώπους που αγωνιούν όχι στο δρόμο με διακοπές, ούτε στις καταλήψεις στο πανεπιστήμιο. Αυτούς που δουλεύουν σιωπηλά και ονειρεύονται κάτι πιο απλό, πιο χειροπιαστό, πιο εφικτό. Αυτούς που αντιμετωπίζουν κάθε μέρα την απογοήτευση και δεν χάνουν την ελπίδα τους ότι κάτι μπορεί να γίνει. Αυτούς που στις δημοσκοπήσεις ψηφίζουν τον Κανένα.Ντροπή λοιπόν, θυμός και τώρα απελπισία, όχι απογοήτευση αλλά απελπισία. Η απογοήτευση μπορεί να είναι στιγμιαίο έγκλημα. Η απελπισία είναι θάνατος. Το κείμενο αυτό δεν είναι τεχνικό ούτε διεκδικεί κατάθεση προτάσεων ή λύσεων για όσα καλά ή κακά συμβαίνουν. Είναι απλά μια φωνή απελπισίας εναντίον της ακινησίας. Η γενιά μου δεν μπορεί να ελπίζει τίποτε πια. Τα ’κανε μούσκεμα. Ώρα λοιπόν να φεύγουμε. Αλλά πριν φύγουμε να κάνουμε μια έκκληση σ’ αυτούς τους ανθρώπους που ψηφίζουν Κανένα, σ’ αυτούς τους ανθρώπους που σκοτώνουν την ελπίδα με ελαφριά συνείδηση, σ’ αυτούς που μολύνουν τις λίμνες και τα ποτάμια, σ’ αυτούς που παρκάρουν στα πεζοδρόμια, σ’ αυτούς που συνωστίζονται στα εμπορικά κέντρα, σ’ αυτούς που λένε φταίνε οι άλλοι και προσπαθούν να κάνουν και τα παιδιά τους έτσι. Μην κάνετε αυτό που κάναμε εμείς. Βγάλτε από πάνω σας την ακινησία, πάρτε μόνο όσα καλά έγιναν απ’ τη γενιά μας, γιατί έγιναν και κάποια καλά, δικαιώστε αυτούς που προσπάθησαν. Βέβαια ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, και φυσικά το καλύτερο είναι αυτό που συμβαίνει και θα συμβεί! Ας μην το αφήσετε μόνο του.Το κείμενο αυτό είχε αφορμή ένα κείμενο του Ιωακείμ Γρυσπολάκη, Πρύτανη του Πολυτεχνείου Κρήτης, που δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ στις 16.12.09, και αυτή την ακλόνητη πεποίθησή μου ότι πρέπει οι τριαντάρηδες-σαραντάρηδες ν’ αποφασίσουν επιτέλους να συγκρουστούν. Γιατί δεν γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά.
http://www.drassi.gr/index.php?id=71&art_id=166
Πέμπτη 9 Απριλίου 2009
Παρουσίαση της ΔΡΑΣΗΣ στην Θεσσαλονίκη
Σήμερα πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση της κίνησης πολιτών της ΔΡΑΣΗΣ στην Θεσσαλονίκη.
Στη εκδήλωση βρέθηκαν πολλοί συμπολίτες μας και είχε ως κεντρικό ομιλητή τον Δημοτικό Σύμβουλο της Θεσσαλονίκης τον κ. Γιάννη Μπουτάρη.
Ο κ. Μπουτάρης στην ομιλία του δήλωσε μεταξύ άλλων ότι, ότι κάνει για την ΔΡΑΣΗ το κάνει για τις επόμενες γενιές, ώστε να μείνει ότι κάποιοι προσπάθησαν να αλλάξουν κάτι στην χώρα μας.
Στην ίδια εκδήλωση παραβρέθηκαν και μίλησαν επίσης και οι κύριοι Μάνος, Κοντογιαννόπουλος, Καρίπογλου, Μαρκουλάκης, Κατρανίτσας, Τσιούρας, Καρασσώ και Πύρρος.
Στη εκδήλωση βρέθηκαν πολλοί συμπολίτες μας και είχε ως κεντρικό ομιλητή τον Δημοτικό Σύμβουλο της Θεσσαλονίκης τον κ. Γιάννη Μπουτάρη.
Ο κ. Μπουτάρης στην ομιλία του δήλωσε μεταξύ άλλων ότι, ότι κάνει για την ΔΡΑΣΗ το κάνει για τις επόμενες γενιές, ώστε να μείνει ότι κάποιοι προσπάθησαν να αλλάξουν κάτι στην χώρα μας.
Στην ίδια εκδήλωση παραβρέθηκαν και μίλησαν επίσης και οι κύριοι Μάνος, Κοντογιαννόπουλος, Καρίπογλου, Μαρκουλάκης, Κατρανίτσας, Τσιούρας, Καρασσώ και Πύρρος.
Πέμπτη 2 Απριλίου 2009
Απαξίωσαν τα ΜΜΕ – ανέβασαν τα BLOGS ή ποιος θα τολμήσει να μιλήσει.. (μόνο τα Blogs)
"Θάβουν» την ακύρωση του προστίμου και εμποδίζουν όποιον θέλει να μιλήσει... "Μούγκα για την Vodafone...
Είναι εντυπωσιακή η σιωπή με την οποία τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, και κυρίως οι τηλεοράσεις, αντιμετώπισαν την ακύρωση των προστίμου των 76 εκατομμυρίων ευρώ στην Vodafone για το σκάνδαλο των υποκλοπών. Εντυπωσιακή, αλλά όχι ανεξήγητη. Είναι πολύ μεγάλα τα διαφημιστικά πακέτα της εταιρείας αυτής που τροφοδοτούν τα κανάλια και τις εφημερίδες. Θα έπρεπε λοιπόν να είναι το πρώτο θέμα. Αλλά ...πώς; Η διαπλοκή σε όλο της το μεγαλείο...
σχόλιο του κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλου από το http://www.andrianopoulos.gr
Καθώς σέρφαρα στην ιστοσελίδα του κ. Α.Ανδριανόπουλου, έπεσα στην δήλωση του περί του προστίμου στην εταιρία κινητής τηλεφωνίας VODAFONE.
Θα συμφωνήσω σε όλα με όσα έγραψε ο πρώην υπουργός και θα προσθέσω και το δικό μου σχόλιο που αφορά τα κανάλια και τις εφημερίδες, δηλαδή τα παραδοσιακά ή συμβατά αν θέλετε, μέσα μαζικής ενημέρωσης ή τα λεγόμενα ΜΜΕ.
Ο περισσότερος κόσμος έχει αντιληφθεί εδώ και καιρό το ρόλο των εφημερίδων (που μάλλον πουλάνε μόνο της Κυριακές και αυτό καθαρά λόγο των DVD!!) και της τηλεόρασης (εξαίρεση αποτελεί κατά την γνώμη μου μόνο ο Σκαϊ) και απ’ότι φαίνεται μαζί με την πτώση της εμπιστοσύνης στα πολιτικά κόμματα και τους πολιτικούς πέφτει το ίδιο και η εμπιστοσύνη στα ΜΜΕ.
Είναι ήλιου φαεινότερο -και δεν νομίζω πως προσπαθεί και κανείς να κρυφθεί πια- τι συμβαίνει στα ΜΜΕ.
Κάποτε ήταν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι. Τώρα τους βλέπεις να τρώνε μαζί σε εστιατόρια του Κολωνακίου και δεν τους καίγεται το καρφί, αν τους δουνε ή όχι.
Ποιοι είναι τελικά οι κερδισμένοι και ποιοι οι χαμένοι;
Κερδισμένα είναι τα τρία άλφα (3Α). Η ΑΠΟΧΗ τα ΑΚΥΡΑ και η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ . Μπορούμε να πούμε επίσης, πως σε ένα βαθμό είναι κερδισμένα και τα μικρά κόμματα, καθώς όσο διαρκεί η απαξίωση της πολιτικής, των πολιτικών και των κομμάτων, ειδικά αυτών που διαχειρίζονται ή διαχειρίστηκαν την εξουσία τα τελευταία χρόνια.
Επίσης κερδισμένα είναι τα Blogs. Χαμός γίνεται στα Blogs, αφενός γιατί παράγει ως ένα βαθμό ανεξάρτητη δημοσιογραφία (ερασιτεχνική πολλές φορές) και αφετέρου, γιατί τα περισσότερα Blogs δίνουν την δυνατότητα στον οποιοδήποτε να καταθέσει την δική του γνώμη- σχόλιο σχετικά με το θέμα. Βέβαια, υπάρχουν πολλές φωνές που εκφέρουν απρεπή σχόλια, που καταθέτουν κάποιοι για τους δικούς τους λόγους και ο καθένας μπορεί να σκεφτεί πολλά, περί των προθέσεων τους. Αυτό δεν είναι και τόσο κακό αν δεν ξεφέγουμε από τα όρια .
Οι σημερινοί δημοσιογράφοι- πολίτες, καταγράφουν καθημερινά την πραγματικότητα που συναντάνε σε αντίθεση με τους επαγγελματίες δημοσιογράφους που δεν μπορούν να το κάνουν, γιατί έχουν κάποια γραμμή που πρέπει να ακολουθούν. Έτσι φτάνουμε και στην περίπτωση της Vodafone και της αποσιώπησης της απόφασης της ανάκλησης του προστίμου.
Τελικά, ευτυχώς που απεργούνε σήμερα οι κύριοι Χατζηνικολάου, Ευαγγελάτος, Τρέμη, κλπ., κλπ, και θα ενημερωθούμε από πού αλλού από την Μπογκόσφαιρα.
Θα μπορούσε να κρατήσει η απεργία τους για κανένα χρόνο.
Κακό θα μας έκανε;;
Είναι εντυπωσιακή η σιωπή με την οποία τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, και κυρίως οι τηλεοράσεις, αντιμετώπισαν την ακύρωση των προστίμου των 76 εκατομμυρίων ευρώ στην Vodafone για το σκάνδαλο των υποκλοπών. Εντυπωσιακή, αλλά όχι ανεξήγητη. Είναι πολύ μεγάλα τα διαφημιστικά πακέτα της εταιρείας αυτής που τροφοδοτούν τα κανάλια και τις εφημερίδες. Θα έπρεπε λοιπόν να είναι το πρώτο θέμα. Αλλά ...πώς; Η διαπλοκή σε όλο της το μεγαλείο...
σχόλιο του κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλου από το http://www.andrianopoulos.gr
Καθώς σέρφαρα στην ιστοσελίδα του κ. Α.Ανδριανόπουλου, έπεσα στην δήλωση του περί του προστίμου στην εταιρία κινητής τηλεφωνίας VODAFONE.
Θα συμφωνήσω σε όλα με όσα έγραψε ο πρώην υπουργός και θα προσθέσω και το δικό μου σχόλιο που αφορά τα κανάλια και τις εφημερίδες, δηλαδή τα παραδοσιακά ή συμβατά αν θέλετε, μέσα μαζικής ενημέρωσης ή τα λεγόμενα ΜΜΕ.
Ο περισσότερος κόσμος έχει αντιληφθεί εδώ και καιρό το ρόλο των εφημερίδων (που μάλλον πουλάνε μόνο της Κυριακές και αυτό καθαρά λόγο των DVD!!) και της τηλεόρασης (εξαίρεση αποτελεί κατά την γνώμη μου μόνο ο Σκαϊ) και απ’ότι φαίνεται μαζί με την πτώση της εμπιστοσύνης στα πολιτικά κόμματα και τους πολιτικούς πέφτει το ίδιο και η εμπιστοσύνη στα ΜΜΕ.
Είναι ήλιου φαεινότερο -και δεν νομίζω πως προσπαθεί και κανείς να κρυφθεί πια- τι συμβαίνει στα ΜΜΕ.
Κάποτε ήταν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι. Τώρα τους βλέπεις να τρώνε μαζί σε εστιατόρια του Κολωνακίου και δεν τους καίγεται το καρφί, αν τους δουνε ή όχι.
Ποιοι είναι τελικά οι κερδισμένοι και ποιοι οι χαμένοι;
Κερδισμένα είναι τα τρία άλφα (3Α). Η ΑΠΟΧΗ τα ΑΚΥΡΑ και η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ . Μπορούμε να πούμε επίσης, πως σε ένα βαθμό είναι κερδισμένα και τα μικρά κόμματα, καθώς όσο διαρκεί η απαξίωση της πολιτικής, των πολιτικών και των κομμάτων, ειδικά αυτών που διαχειρίζονται ή διαχειρίστηκαν την εξουσία τα τελευταία χρόνια.
Επίσης κερδισμένα είναι τα Blogs. Χαμός γίνεται στα Blogs, αφενός γιατί παράγει ως ένα βαθμό ανεξάρτητη δημοσιογραφία (ερασιτεχνική πολλές φορές) και αφετέρου, γιατί τα περισσότερα Blogs δίνουν την δυνατότητα στον οποιοδήποτε να καταθέσει την δική του γνώμη- σχόλιο σχετικά με το θέμα. Βέβαια, υπάρχουν πολλές φωνές που εκφέρουν απρεπή σχόλια, που καταθέτουν κάποιοι για τους δικούς τους λόγους και ο καθένας μπορεί να σκεφτεί πολλά, περί των προθέσεων τους. Αυτό δεν είναι και τόσο κακό αν δεν ξεφέγουμε από τα όρια .
Οι σημερινοί δημοσιογράφοι- πολίτες, καταγράφουν καθημερινά την πραγματικότητα που συναντάνε σε αντίθεση με τους επαγγελματίες δημοσιογράφους που δεν μπορούν να το κάνουν, γιατί έχουν κάποια γραμμή που πρέπει να ακολουθούν. Έτσι φτάνουμε και στην περίπτωση της Vodafone και της αποσιώπησης της απόφασης της ανάκλησης του προστίμου.
Τελικά, ευτυχώς που απεργούνε σήμερα οι κύριοι Χατζηνικολάου, Ευαγγελάτος, Τρέμη, κλπ., κλπ, και θα ενημερωθούμε από πού αλλού από την Μπογκόσφαιρα.
Θα μπορούσε να κρατήσει η απεργία τους για κανένα χρόνο.
Κακό θα μας έκανε;;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)