Σήμερα στο άκουσμα της ειδήσεις της επανεκλογής του Κ. Παπούλια στο αξίωμα του Πρόεδρου της Δημοκρατίας αισθάνθηκα ένας ευτυχισμένος...
Η δεοντολογία αυτού του blog δυστυχώς δεν μου επιτρέπει να γράψω το πως ακριβώς αισθάνθηκα, αλλά αν βάλετε λίγη φαντασία (πολύ λίγη σας λέω) θα το βρείτε αμέσως.
Καθώς ο κ. Παπούλιας κατάφερε να περάσει μια προεδρική θητεία χωρίς να κάνει κάτι...
χωρίς να προσφέρει κάτι.
Είναι κρίμα την ώρα που ο Πρωθυπουργός ανακοινώνει ίσως τα πιο σκληρά μέτρα που έχουν ανακοινωθεί τα τελευταία 20 χρόνια (όσα θυμάμαι δηλαδή), την ίδια ώρα που οι μισοί έλληνες ασχολούνται με την Μενεγάκη, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο άνθρωπος που κυνδινεύει να χαρακτηριστεί ως ο πιο ανύπαρκτος και αφανής Πρόεδρος, δεν τολμάει να βγάλει δελτίο τύπου (εδώ μέχρι TV περσόνες βγάζουν δελτία τύπου, το είπαμε!!) και να μειώσει στον εαυτό του το μισθό του.
Το παράδειγμα σήμερα λειτουργεί και ο πραγματικός ηγέτης από αυτό μπορεί να αναγνωριστεί.
(..όπως ο Μέγας Αλέξανδρος στην έρημο της εκστρατείας του, όταν στρατιώτες του έφεραν το υπερπολύτιμο εναπομείναν ύδωρ μιας πηγής – τελευταίας στο αχανές τοπίο της ξηρασίας – η οποία είχε οποία είχε στερέψει, εγκαταλείποντας αυτές τις ελάχιστες σταγόνες δροσιάς πίσω της…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου