Η Εθνική δεν είναι Μπαρτσελόνα

Ακούω αυτές τις μέρες στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο αρκετούς αθλητικούς δημοσιογράφους και σχολιαστές να δηλώνουν απογοητευμένοι από την αγωνιστική απόδοση της Εθνικής ποδοσφαίρου.
Ακούω δηλώσεις κατά Όττο Ρεχάγκελ και κατά Χαριστέα και άλλων…

Η απογοήτευση είναι πολύ μεγάλη και η Εθνική μας περηφάνια ξαφνικά υπό του μηδέν. Λίγο φταίει το ΔΝΤ, λίγο και ο Όττο… Σκέφτομαι μήπως τον χαρακτηρίζουν πως και αυτός είναι βαλτός από το «κακό σύστημα» και τους αμερικανούς να μας ρίξει το ηθικό…

Ας μιλήσουμε όμως σοβαρά. Είναι πολύ ξεκάθαρο πως εμείς οι Έλληνες έχουμε σοβαρό πρόβλημα και πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε κάτι με αυτό.

Μια ΟΜΑΔΑ παιδιών με μεγάλη δόση πείσμα, με ακόμη μεγαλύτερη τύχη βρέθηκε στο υψηλότερο σκαλί του ποδοσφαιρικού Ολύμπου το 2004. Εκ τότε το έχουμε δει ομαδάρα και έχουμε την απαίτηση από αυτά τα παιδιά να παίζουν μπάλα όπως οι Ισπανοί, Άγγλοι, Γάλλοι ή Ολλανδοί…

Αυτά τα παιδιά που έγιναν ποδοσφαιριστές με μόνο σύμμαχο το πείσμα και την εργατικότητα, χωρίς προπονητές, αθλητικές εγκαταστάσεις, ακαδημίες (θυμίστε μου μόνο πόσους ψυχολόγους έχει η Barca του Μέσι, και πόσους έχει π.χ. η Δόξα Δράμας!!) φτάσανε σε τρεις συνεχείς διοργανώσεις. Αυτό από μόνο του αποτελεί ήδη μια επιτυχία.

Αυτά τα παιδιά δεν προκαλούν, ούτε το παίζουν φίρμες, ούτε το παίζει ο Χαριστέας, Ανρί ή ο Καραγκούνης, Μέσι.
Ξέρουν ότι ποτέ δεν θα παίξουν μπάλα επιπέδου Μπαρτσελόνα, ούτε έχουν τον Μουρίνιο προπονητή. Προπονητή έχουν τον Όττο. Έναν μέτριο προς καλό και έξυπνο προπονητή. Ως εκεί όμως.

Αναρωτιέμαι πραγματικά, ποιος είπε σε όλους αυτούς τους δημοσιογράφους και σχολιαστές που καθημερινά βγαίνουν και κάνουν κριτική ότι η Εθνική μας έχει τα φόντα να παίξει μπάλα επιπέδου;;