Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Ταξίδι στην Σαμοθράκη



Το ταξίδι στην Σαμοθράκη είναι για τους ανθρώπους που αναζητούν ησυχία ή αρχαίο πνεύμα ένα επιβεβλημένο ταξίδι.
Στις μέρες που μας πέρασαν (Πάσχα) είχα την τύχη να επισκεφτώ για πρώτη φορά αυτό το μυθικό νησί, το οποίο το γνωρίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι από το άγαλμα της Θεάς Νίκης, που φιλοξενείται στο μουσείο του Λούβρου του Παρισιού.

Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι οι πολλοί συμπολίτες μας έχουνε δει το μυθικό άγαλμα και ότι οι ελάχιστοι έχουν ταξιδέψει σε αυτό το ευλογημένο μέρος, στο νησί της Σαμοθράκης.

Ας τα πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Η Σαμοθράκη είναι ως νησί ίσως το πιο αδικημένο νησί, καθώς έχει την τύχη να ανήκει στο νομό Έβρου.
Ο νομός Έβρου είναι χαλαρά ο πιο υπανάπτυκτος νομός της Ελλάδας και μάλλον και της Ευρώπης.
Καθώς λοιπόν πλησιάζεις την Σαμοθράκη με μοναδικό τρόπο, με πλοίο γραμμής της εταιρίας ΣΑΟΣ, (μονοπώλιο) το οποίο ήταν το χειρότερο πλοίο που έχω δει στην ζωή μου. Απορώ πραγματικά πως μπορούν ακόμη να πλέουν στις θάλασσες πλοία σαν αυτά. Η περιγραφή της εμπειρίας της μετάβασης θα μπορούσε από μόνη της να είναι ένα ξεχωριστό άρθρο. Όμως ας μην σταθούμε σε αυτό.
Η μετάβαση από την Αλεξανδρούπολη στην Καμαριώτισσα (λιμάνι της Σαμοθράκης) διαρκεί 2-2.30 ώρες. Το κόστος είναι για δύο άτομα και ένα απλό Ι.Χ γύρω στα 170 Ευρώ μετ’ επιστροφής.
Ποσό καθόλου ευκαταφρόνητο για τις μέρες κρίσης. Φτάνοντας στο Λιμάνι εντυπωσιάζεσαι από την υπέροχη θέα του νησιού και του ορεινού όγκου του Φεγγαριού.
Στην Καμαριώτισσα υπάρχει μόνο ένα rent car και αν αποφασίσεις να νοικιάσεις... ετοιμάσου. Οι τιμές -μετά από 30 λεπτά σκληρών διαπραγματεύσεων- ήταν στα 40 Ευρώ την μέρα για ένα Chevrolet Matiz. Οι δρόμοι άθλιοι με λακκούβες, με πεσμένα βράχια, που δεν τα μαζεύει κανείς.

Το πιο σημαντικό μέρος του νησιού ο αρχαιολογικός χώρος είναι χωρίς φύλαξη και ο καθένας μπορεί να κάνει εκεί πραγματικά ότι γουστάρει. Το μουσείο καταθλιπτικό, σκοτεινό.. με ελάχιστες περιγραφές.
Πουθενά δεν θα βρεις ενημερωτικά φυλλάδια ή προσπέκτους για το χώρο, για βιβλία δεν γίνεται καν λόγος. Πλήρης απουσία πολιτισμού.

Τα λουτρά το δεύτερο πιο τουριστικό μέρος του νησιού είναι λες και βγαλμένα από την δεκαετία ’80. Υποδομές ξεπερασμένης εποχής. Θλιβερή εικόνα. Τα δωμάτια που υπάρχουν είναι, όπως αναφέρουν οι ταμπέλες με ατομικό λουτρό!!! Τιμές 30 Ευρώ, τιμές δηλαδή που θα βρεις και στην Θάσο ή στην Ζάκυνθο.
Ο καφές είναι σαν να τον παίρνεις στην Αριστοτέλους ή στο Κολωνάκι, δηλαδή όσο αφορά την τιμή του. Όσο για τα άλλα… μην την ψάχνεις.

Οι λιγοστοί πολίτες της Σαμοθράκης, λες και εκπαιδεύονται να είναι αγενής, να μην δίνουν πληροφορίες στους τουρίστες. Καταστήματα λαϊκής τέχνης δεν υπάρχουν, καταστήματα με σουβενίρ ήταν παλιά και σκονισμένα, με ελάχιστα προϊόντα, όπως φλιτζάνια και ποτήρια. Τοπική βιοτεχνία δεν υπάρχει, αν εξαιρέσεις τυροκομικά προιόντα και το κατσικάκι που είναι άφθονο και το βλέπεις να είναι παντού.
Οι ταβέρνες λίγες ήταν μάλλον απροετοίμαστες για περισσότερο τουρισμό. Με μια μέρα δουλειάς τελειώνουν όλα και αναγκαστικά τρως ότι έχει.. μπιφτέκια, παιδάκια ή λουκάνικα. Ντόπιο σπεσιαλιτέ κατσίκι, είχε τελειώσει από την Κυριακή του Πάσχα και έτσι μείναμε με την όρεξη...

Η Χώρα της Σαμοθράκης είναι πολύ όμορφη, όπως όμορφο είναι όλο το νησί. Άφθονο νερό, λιβάδια, δέντρα, πουλιά και ο αρχαιολογικός χώρος είναι τα μόνα πράγματα που αξίζουν στο νησί.

Τελικά μάλλον ισχύουν αυτά που μου είπε ο Πάρις. Δηλαδή ότι την Σαμοθράκη ή την αγαπάς (για όλα αυτά που έχει και δεν έχει) ή δεν την αγαπάς. Προσωπικά μάλλον ανήκω στην δεύτερη κατηγορία, όμως αυτό έχει μικρή σημασία, γιατί σημασία έχει η υπανάπτυξη στα μυαλά των ανθρώπων, που εκεί ζει και βασιλεύει.
Και με αυτά τα μυαλά δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να περιμένουμε τουρισμό ούτε από την Ουγκάντα.

Άσχετα αν ο φυσικός και πολιτιστικός πλούτος είναι ανεκτίμητης αξίας, όταν αυτός βρίσκεται σε λάθος χέρια είναι σαν να μην υπάρχει…

Δεν υπάρχουν σχόλια: