Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Αγοράζουμε Ελληνικά..

…όλο και πιο απαραίτητη φαίνεται να υπάρχει ανάγκη για οργανωμένο καταναλωτικό κίνημα για την στήριξη Ελληνικών παραγωγικών εταιριών.

Το να λαϊκίζεις στις μέρες μας και να λες να σαμποτάρουμε τυφλά καταναλωτικά προϊόντα των Γερμανών ή Ολλανδών «συμμάχων» μας είναι το πιο εύκολο πράγμα. Αποτελεί το αγαπημένο σπορ πολλών Ελληναράδων, όπου διαπρέπει με μεγάλη επιτυχία και ο γνωστός δημοσιογράφος Γιώργος Τράγκας…
Ωστόσο η πράξη της στήριξης της Ελληνικής οικονομίας στις μέρες μας είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα. Γιατί εδώ που φτάσαμε και με αυτά που μας περιμένουν, για το κοντινό μέλλον μας, πρέπει και ο τελευταίος μέσος Έλληνας να αναλογιστεί που πάνε τα χρήματα του.

Ας το πάρουμε όμως από την αρχή. Ο Έλληνας υπήρξε πάντα πατριώτης και τοπικιστής. Στήριζε τον τόπο του ειδικά όταν ήταν έξω από τα σύνορα της Ελλάδας.
Κάτι που ισχύει και ως σήμερα, όμως σε πολύ μικρότερο βαθμό.
Σήμερα πιο χαρακτηριστικά μπορεί να το δει κανείς κυρίως στην επαρχία, στα νησιά ή σε κάποιες ομάδες μεταναστών. Ακόμη πιο έντονα το είδαμε στους πρώτους Πόντιους μετανάστες και στην εναπομείνασα ελληνο-εβραϊκή κοινότητα...

Όταν στην δεκαετία το 80’ και 90’ υπήρξε μαζική έλευση ξένων εταιριών, αντιπροσωπιών, ο Έλληνας αγκάλιασε κάθε τι ξένο. Μια απίστευτη δίψα που εξελίχθηκε σε μανία (ξενομανία) για ξένο προϊόν και για ξένες μάρκες προκλήθηκε.
Έτσι ξαφνικά εμφανιζόντουσαν οι Έλληνας με Armani, Gucci ή Levi’s, από κει που φορούσαν ανώνυμα Ελληνικά ρούχα.
Αυτό σε ένα βαθμό είναι κατανοητό και θεμιτό, γιατί τα ξένα προϊόντα είχανε πολλές φορές καλύτερη ποιότητα, καλύτερο σχεδιασμό και καλύτερη διαφήμιση (promotion).
Όπως επίσης, ήταν κατανοητό, να στραφεί ο Έλληνας κατά του Έλληνα βιοτέχνη και να βγάλει το "απωθημένο" του σε έναν βιοτέχνη που δεν έδιναν δεκάρα για επενδύσεις σε προσωπικό ή τεχνολογία, ούτε και έβλεπαν τον καταναλωτή με σεβασμό, αλλά ως ευκαιρία για γρήγορο πλουτισμό.

Σήμερα ο Έλληνας επιχειρηματίας δεν είναι βιοτέχνης του 80' και αναγκάζεται να προσαρμοστεί. Από την μια είναι οι Ευρωπαϊκοί παραγωγικοί κανονισμοί, HACCP, ISO 9001κλπ. καθώς και ο οξυμένος ανταγωνισμός, και τέλος ο ενημερωμένος (ψαγμένος) καταναλωτής.
Οι σημερινοί Έλληνες επιχειρηματίες είναι στην πλειοψηφία επιχειρηματίες που αναγκάζονται να έχουν διαφορετική σκέψη. Αυτό γιατί αφενός έχουν πρόσβαση στην «γνώση» και αφετέρου, διότι έχουν ταξιδέψει στο εξωτερικό (π.χ. σε κλαδικές εκθέσεις) και γνωρίζουν ότι η ποιότητα είναι το μοναδικό όπλο που έχουνε απέναντι σε φθηνά προϊόντα πολυεθνικών που τις περισσότερες φορές παράγονται σε χώρες τρίτου κόσμου (Κίνα, Ινδία, Bangladesh, Βιετνάμ).

Το να αγοράζεις Ελληνικά είναι ένα μέτρο που σίγουρα δεν θα αρέσει στις πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται στην χώρα μας.
Μάλιστα, κάποιος μπορεί να μου αντιπαραθέσει ότι π.χ. το ΙΚΕΑ ή το LIDL απασχολούν έλληνες εργαζομένους, σύμφωνοι. Όμως, εδώ αναφερόμαστε για πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή και όχι στο εμπόριο.

Ας σκεφτεί λοιπόν ο Έλληνας πολίτης σε πιο βαθμό ενισχύει την Ελληνική οικονομία όταν αγοράζει ξένα προϊόντα. Ας σκεφτεί ότι η παραγωγή Ελληνικών προιόντων θα φορολογηθεί, θα συσκευαστεί και ότι το κράτος θα κερδίσει εις διπλούν. Τη μια από την φορολόγηση του Έλληνα κτηνοτρόφου (αγρότη, ξυλουργού, κλπ.), από την άλλη τους εργαζόμενους που θα απασχολούνται, που θα φορολογούνται, που θα καταναλώνουν ξανά…

Τέλος, οι Έλληνες επιχειρηματίες ας αφήσουνε την μιζέρια τους, το κλάμα και το παράπονο τους και ας ψάξουν με σοβαρότητα για καμια εξαγωγή.

Δεν υπάρχουν σχόλια: